INCENDIARY

Een vader en zijn zoontje bezoeken samen een voetbalwedstrijd. Het noodlot slaat echter toe: tijdens de wedstrijd ontploft er een bom en beiden zijn op slag dood. De moeder blijft verslagen achter, tenminste zo lijkt het. De vrouw (Michelle Williams) heeft die periode ook nog een affaire met een journalist (Ewan McGregor). Zal zij de periode nu gesterkt doorkomen met een andere minnaar aan haar zijde of maakt dit de tragiek alleen maar groter?






Tja ik zeg niet wie de film heeft uitgekozen voor de afgelopen film en patat avond, maar hilarisch was het wel. Helaas kon het verhaal mij echt niet boeien, vond ik het traag en vond ik Michelle Williams niet sympathiek, dus ik ging steeds meer moeite krijgen om niet te giechelen of in slaap te vallen. Gelukkig vond lief het wel een redelijke film, hij zat er helemaal in.
Al met al was het wel weer een super gezellige patatavond. Met vrienden onder elkaar is het altijd prettig babbelen en lachen, een stuk ontspanning. Heerlijk genoten!

Katie Fforde

Anna is binnenhuisarchitect en heeft alles op het spel gezet door een klein maar schattig huis te kopen. Zo hoopt ze meteen haar familie te bewijzen dat ze prima voor zichzelf kan zorgen.
Maar hoewel het huis er van buiten perfect uitziet, heerst er achter de voordeur complete chaos: de vloer ontbreekt, ze gebruikt een ladder als trap, en de verlichting bestaat uit kaarslicht. Anna begint zich al snel af te vragen of ze zich misschien te veel op haar hals heeft gehaald.
Gelukkig krijgt Anna behalve kopjes thee en glazen wijn ook morele steun van haar buurvrouw Chloe. Maar net als het erop lijkt dat zowel de renovatie als het leven van Anna praktisch perfect loopt, komt de knappe, maar onuitstaanbare Rob Hunter op haar pad, die meer hordes opwerpt dan ze ooit heeft hoeven nemen...

Schrijfster Katie Fforde is een van mijn favorieten in het lichte genre boeken, altijd humor en voldoende romantiek zonder klef te worden. Geen hoofdpersonen die altijd goedgekleed zijn, goed gekapt zijn. Nee mensen van vlees en bloed die lekker fouten maken, smerig worden. Laatste boek dat ik van haar las was Praktisch perfekt, maar eigenlijk kan ik ze allemaal aanbevelen. Elke titel zijn eigen thema en bijpassende setting. Engels op en top.
Kortom altijd een goede keuze voor als je even niet te veel wilt nadenken en niet gelijk over wilt gaan op de beroemde Bouquetreeks boeken.

Het huis in de vallei

Wooldene Hall, een Tudor-landhuis, gelegen in een verborgen vallei in de Chilterns, is al meer dan vijfhonderd jaar in het bezit van dezelfde Engelse familie. De muren brokkelen af en het huis is te duur om te verwarmen en te onderhouden. Henry en Diana moeten het met pijn in het hart verkopen. Dan is er nog het probleem van tante Lucy, die bijna negentig is, haar geheugen begint te verliezen, en zich zorgen maakt over een geheim dat verband houdt met Ierland. Alles verandert als de vriendinnen Louise en Rebecca langskomen met een plan om Wooldene Hall te gebruiken als locatie voor de verfilming van een Elizabethaans detectiveverhaal. Verborgen connecties tussen mensen en gebeurtenissen in Engeland en Ierland komen aan het licht en de levens van de betrokkenen nemen een onverwachte, dramatische wending

Auteur is MacAuley, R


Prachtig familie verhaal, verteld vanuit het zicht van twee van de hoofdpersonen. Louise en Diana vertellen afwisselend hun verhaal. Absoluut niet verwarrend, ook niet als er een overlap in tijd zit. Heerlijk boek voor een zondag in de winter op de bank met thee en chocola. Ik las het in de zomer op het balkon met een glas rose, ook niks mis mee. Een aanrader ook voor vakantie leesplezier.

Seven pounds

Will Smith is danig op de serieuze toer, de laatste tijd. Na sf-drama I Am Legend en tranentrekker The Pursuit of Happyness heeft hij opnieuw de handen ineengeslagen met de regisseur van die laatste film, Gabriele Muccino. En ook in Seven Pounds wordt de grote emotie niet geschuwd.

Tja ik weet het niet hoor, misschien zijn er mensen die dit een geweldige film vinden. Voor mij was het in de laatste tien minuten vooral een teleurstelling, tot dat moment zat ik helemaal in het verhaal en was benieuwd naar de afloop. Ik zal de afloop niet verklappen maar het is niet een mooi einde, geen makkelijk einde. En wat me nog het meest stoort is de laatste scene, volstrekt overbodig en doet afbreuk aan het verhaal.

Hoewel het zeker romantisch en nobel, en emotioneel is kan deze film voor mij in de categorie leuk gezien te hebben, maar niets gemist als je hem niet kijkt.

Ik stond laatst voor een poppenkraam

Als Maria op twaalfjarige leeftijd voor het eerst op de fiets naar de middelbare school vertrekt, zwaait haar moeder Lucie haar weemoedig uit. Haar kleine meisje wordt groot. Tegelijkertijd is ze blij voor Maria, die vol verwachting een nieuwe fase in haar leven begint. Wat Lucie niet weet, is dat Maria die dag al Manou zal ontmoeten, de loverboy die haar leven in een hel zal veranderen.

Dit boek geschreven door een moeder wiens dochter in handen valt van een loverboy heb ik in een ruk uitgelezen. Het leest makkelijk, maar het verhaal is niet makkelijk. Ik heb geen kinderen en kan me dus niet voorstellen hoe dit moet voelen, maar toch dringen de emoties van deze moeder diep door in de lezer.

Daarna las ik het boek Echte mannen eten geen kaas. Hetzelfde verhaal maar dan verteld door de dochter. Nog emotioneler, een verhaal dat dichterbij komt. Onvoorstelbaar wat deze jonge meid heeft meegemaakt, heeft doorgemaakt en ongelooflijk knap hoe ze zich uiteindelijk staande heeft gehouden.

Bewondering voor moeder en dochter die zich beide zo kwetsbaar hebben opgesteld met het schrijven van hun verhaal.

ZIN

Sinds een maand of twee krijg ik elke maand een leuk blad in mijn brievenbus. De ZIN. Geen idee of ik tot de doelgroep van dit blad behoor, maar ik geniet er wel elke keer van. Boeiende verhalen, positieve quotes, sowieso veel positiviteit in dit prachtig vormgegeven blad.

Er is informatie over reizen, gezondheid, sexualiteit, spiritualiteit. Kortom alles wat je in een blad wilt lezen, zonder de kleffe gezinsplaatjes van Libelle en Margriet. Samen met de Esta en de talloze prachtige woonbladen is ZIN een verrijking voor mij.

Regelmatig kijk ik ook even op de bijbehorende website www.zin.nl .

The curious case of .......

Terwijl de orkaan Katrina op New Orleans afstormt, ligt de bejaarde Daisy op haar sterfbed. Ze vraagt haar dochter om voor te lezen uit een oud dagboek. Het dagboek vertelt het bijzondere verhaal van Benjamin Button. Benjamin wordt geboren als bejaarde man, en wordt vervolgens met de dag jonger. Halverwege hun levens worden Daisy en Benjamin verliefd. Maar wat zal de toekomst brengen wanneer Benjamin steeds jonger, en Daisy steeds ouder wordt?

Zaterdag avond, na het geslaagde bezoek aan IKEA, keken lief en ik samen deze film. Ik beken ik was niet enthousiast, zelfs voorbereid op een lange saaie film waarbij ik niet uitsloot dat ik in slaap zou vallen. Maar....... wat een schitterend verhaal, een prima prestatie van Brad Pitt en Cate Blanchet. Voor mij totaal onverwacht is de regisseur er in geslaagd een geloofwaardig verhaal neer te zetten. Toen na tweeenhalf uur de film voorbij was had ik zeker niet het gevoel naar een lang saai verhaal te hebben gekeken. Anders dan bijvoorbeeld Batman the Dark knight, waarbij ik echt vond dat de film een half uur te lang duurde.

I love IKEA

Afgelopen zaterdag spontaan met lief bij IKEA geweest en eindelijk de lang gewenste eettafel en twee nieuwe stoelen aangeschaft.

Uiteraard was het voor mij een beetje lastig alle spullen in de trein mee te nemen naar home sweet home. Maar lief zou lief niet zijn als hij niet spontaan op zijn vrije zondag met mij meereisde (per auto) naar mijn kasteeltje.

Samen hebben we de pakketten in elkaar geknutseld, altijd weer een hilarische onderneming.

Bij aankomst thuis bleek dat de stoelen een andere kleur hadden dan verwacht, maar geluk bij een ongeluk bleek deze kleur enorm goed te passen bij lamp en tafel.

Onze eerste gezamelijke maaltijd aan de nieuwe tafel kwam van de bezorgbeer, heerlijk en goed verzorgd pakket met voedsel. Niet te verwarren met een voedselpakket.

Haagse perikelen

In juni 2006 wordt Ella Vogelaar door PvdA-leider Wouter Bos gepolst voor een regeringspost. Na vervroegde verkiezingen en een korte kabinetsformatie is ze vanaf 22 februari 2007 minister voor Wonen, Wijken en Integratie.Vanaf dat eerste verzoek van Bos hebben Ella Vogelaar en haar partner Onno Bosma een dagboek bijgehouden. In dit 'logboek Den Haag' leggen ze de gebeurtenissen vast zoals ze dat ook in andere episodes van hun leven hebben gedaan: zij vertelt, hij schrijft.

Als je een beetje geinterresseerd bent in politiek en haagse perikelen is dit boek een aanrader. Eentje voor op het nachtkastje, want makkelijk in korte stukken te lezen voor het slapengaan. Ik lees veel in het openbaar vervoer op weg naar mijn werk, of naar mijn lief. Ook daarvoor is het heel geschikt en het levert ook nog eens boeiende gesprekken op. Zolas vanmorgen toen een meneer naast mij ging zitten en zag dat ik dit boek aan het lezen was. Een hele verhandeling begon de meneer over wijken, integratie, Geert Wilders en de PVDA. Helaas moest ik drie haltes verder uitstappen anders hadden we volgens mij nog veel gespreksstof gehad, de meneer en ik.

De meneer vond dat mevrouw Vogelaar het heel slecht gedaan had, verkeerde wijken had aangewezen en had geen enkel begrip voor welke nuance in het debat over de mulit-culturele samenleving dan ook. Nu ben ik ook niet altijd genuanceerd, maar ik vind wel dat je verschil moet maken tussen mensen, hun religie en hun gedrag.

Komende van de Twentse essen werd ook ik drie jaar geleden, bij mijn verhuizing naar de Randstad, geconfonteerd met de multi-culturele samenleving. In Twente had ik me nooit gerealiseerd hoe groot de verscheidenheid aan mensen van allerlei makelij in de Randstad is. Dat heeft voordelen: lekker eten uit alle landen op afroep beschikbaar, prachtig uitgedoste dames en meisjes met de mooiste hoofddoeken. Maar ook nadelen. De schreeuwerige jonge mannen, jongetjes soms nog, de agressie, de onverstaanbaarheid van personeel in sommige winkels. Toch wegen voor mij de voordelen nog altijd zwaarder dan de nadelen, misschien heb ik gewoon geluk en kom ik alleen de leuke mensen tegen. De radicaliserende, vervelende mensen zijn er natuurlijk, maar komen niet op mijn pad. Ik ben dus ook niet bang in mijn woon en werkomgeving. Want angst is een slechte raadgever.

Chloe

Chloé eau de Parfum is een moderne, frisse en vrouwelijke geur. De lichte eau de parfum is een mix van rozen, magnolia’s, lelies en fresia’s. Het flesje is helemaal Chloé, mooi en heel romantisch om te zien.

Afgelopen zaterdag kreeg ik van een lieve schat een verlaat verjaarskadootje. Dat het verlaat was lag natuurlijk aan mij, ik moest mijn 40ste zo nodig in Wenen vieren. Anyway, ik kreeg een kadobon van de Douglas, altijd leuk en lekker om te krijgen. In een Douglas tasje zit altijd een proefflaconnetje van een of ander geurtje. In mijn tasje zat Chloe. Ik kende het niet, ben niet zo op de hoogte geurwise.

Uiteraard heb ik het opgespoten, ben wel een vrouw en dus nieuwsgierig. Jemig wat een heerlijke, lichte, frissen geur. Ben er werkelijk helemaal weg van, gelijk liefde op de eerste geur.

Zondag kwamen mijn ouders op bezoek en ook de moeder van mijn lief kwam even binnen, bij elke zoen die ik kreeg kwam er gelijk de opmerking "wat ruik je lekker". Dus ik stond niet alleen in mijn oordeel over deze geur. Gelijk gegoogled natuurlijk en het blijkt een weliswaar niet helemaal nieuw, behoorlijk duur geurtje te zijn. Mijn keuze staat vast met de bon en een nog in te leveren Irischeque wandel ik morgen na mijn werk bij de Douglas naar binnen om mezelf te verwennen.

YES MAN

Zaterdagavond is filmavond. Standing afspraak tussen mijn lief en zijn beste vriend. Gelukkig mag ik ook meedoen sinds ik in het leven van lief ben binnengedrongen.

Meestal kiest mijn lief de film (soms met advies van mij). We eten samen patat, afwisselend in een van beide huizen, afhankelijk van de aanwezigheid van de superzoon van vriend. Na het eten is er voor een ieder wat vrije tijd, we kijken tv of internetten of babbelen wat. Als zoonlief naar bed gaat begint de film.

Afgelopen zaterdag hadden we keus genoeg, vele prachtige films lagen in de videotheek op ons te wachten. Helaas viel de keus van mijn lief op Yes man, een film met Jim Carey. Ik ben geen fan van de man, alleen die kerstfilm met grappige figuurtjes vond en vind ik leuk.

Vol verwachting wachtte ik dus op het begin van de film, en ik moet zeggen bij vlagen is ie hilarisch, daarnaast is ie romantisch. Dus geen slechte film, zeker niet. Al hoop ik voor vriend en mij dat mijn lief de volgende keer toch advies inwint. :-).

112 daar red je......

Iedereen kent 1-1-2 als het alarmnummer. De meldkamer verwerkt tweehonderd telefoontjes en honderdvijftig spoedritten per dag. Dagelijks nemen de medewerkers als elke seconde telt beslissingen over leven en dood. Ze staan mensen te woord die in paniek bellen met de meest uiteenlopende vragen over vechtpartijen, comazuipen, ademnood, drugsgebruik, koortsstuipen, bevallingen, burenruzies, seksattributen, vermiste personen en verloren liefdes.Verpleegkundige Rini van de Poel (1956) is centralist bij 1-1-2. Hij deelt zijn bizarre avonturen met zijn buurvrouw, journalist Mickelle Haest. Zij tekende een jaar lang de meest bijzondere ervaringen op.

Een perfect boek voor op je nachtkastje, korte hoofdstukken dus makkelijk even een stukje lezen voor het slapen gaan.

Ontroerend bij vlagen, humoristisch en dramatisch.

Ik heb me nooit gerealiseerd hoe vaak de mensen van de meldkamer worden gebeld voor niets of bijna niets. Of dat je ze kan bellen als je geen beltegoed meer hebt, en dat ze je dan kunnen doorverbinden bijvoorbeeld met de Huisartsenpost.

De enorme verantwoordelijkheid, de impact van een telefoontje voor mij was dit boek een eye-opener.

Dit pinksterweekend bracht ik door samen met mijn lief in Wenen. Ter gelegenheid van mijn 40ste verjaardag kreeg ik deze reis kado. Ondanks het niet altijd goede weer hebben we het geweldig gehad.

Wenen is een prachtige stad, de mensen zijn vriendelijk en er is veel te doen.

De dagen waren te kort en goed gevuld. We brachten onder andere een bezoek aan de Prater. Een soort permanente kermis op een prachtig stuk land. In dit park bevind zich een reuzenrad van wel 102 jaar oud. Erg hoog, erg toeristisch maar heerlijk om een ritje mee te maken. Voor het betreden van het reuzenrad kom je eerst in een ruimte waar men in miniatuur een aantal voorstellingen van Wenen in de loop der tijd heeft ingericht in wagentjes zoals ze ook aan het reuzenrad zitten.

Uiteraard hebben we ons op de foto laten zetten. De foto's zijn prachtig geworden en we hebben ze dan ook allemaal gekocht.

Voor mijn 40ste verjaardag heb ik mezelf ook nog een kado gegeven. Dit bijzondere horloge bleef in mijn gedachten hangen. Mijn lief zag hem in de etalage en wees me erop. Een dag later heb ik hem toch maar gekocht. Er hoort een prachtige ring bij. Een setje voor bijzondere gelegenheden.